Dolores Cannon - Deel 3

DOLORES CANNON

Dingen zijn niet altijd wat ze lijken te zijn.

Deel 3   

Willy Schreiber was de eerste schrijver die de term “film herinneringen” gebruikte, in verband met UFO’s en aliens. Dit is een herinnering van een gebeuren of iets dat niet juist is. Soms werd het boven(over) iets heen geplaatst wat echt aan het gebeuren is en wat het denken anders interpreteert. Vaak wordt het geïnterpreteerd op een veiliger en vriendelijker manier, zodat de persoon niet bang wordt of getraumatiseerd raakt.
Toen ik hier van hoorde, dacht ik dat het een stuk was van het onderbewuste deel van het defensie systeem van het denken, diens methode om de psyche te beschermen voor iets dat het als schadelijk beschouwt om zich te herinneren, of om dat in zijn ware vorm te zien. Vaak houden deze film herinneringen dieren in. Ik heb diverse gevallen gehad waar dit bij scheen te gebeuren, waar een “bovenste laag”, zoals ik dat dan noem over de feitelijke scene werd gelegd. Om een of andere reden treden uilen prominent op bij dit fenomeen. In “Keepers of the Garden” schrok Phil laat op de avond toen er een uil over de highway naar beneden kwam

en toen over zijn auto schoot. Onder hypnose ontdekten we dat het helemaal geen uil was, maar een alien voertuig dat hem dwong te stoppen. Zijn onderbewustzijn had de scène vermomd  op een vriendelijker wijze zodat hij zich niet zou herinneren wat er eigenlijk was gebeurd.

In het geval wat ik zal gaan vertellen, schijnen die “bovenlaag”herinneringen  ook betrokken te zijn bij missende tijd. Ik had Brenda al diverse jaren gekend en zij was de hoofdverbinding  in mijn werk met Nostradamus. We waren betrokken bij dat werk toen ik ook begon te werken als een UFO onderzoeker door hypnose te gebruiken in vermoedelijke ontvoeringszaken..

Op een dag in januari 1989 toen ik naar haar huis ging voor onze regelmatige sessie wilde ze me vertellen over een ongewoon incident dat in maart 1988 was gebeurd.  Zij vond het vreemd, maar om een of andere reden had ze me dit niet eerder verteld. Ze dacht dat ik er nu meer geïnteresseerd voor zou zijn omdat ik meer betrokken werd bij het UFO fenomeen. Ze wist niet of ik verbonden was bij UFO’s of aliens maar er was absoluut wel missende tijd en er was een uil bij betrokken.

Ze reed naar huis van haar werk in Fayetteville, een rit die normaal een half uur kostte en ze  was al in het zicht van haar huis op het land, toen het geval zich voordeed. De zon was al onder maar het was nog niet echt donker. Ze kwam om een bocht heen en daar was een uil die precies in het midden van haar laan stond. Het was geen normaal soort uil met een bruine kleur die gewoonlijk werd gezien in ons gebied. Er stonden schitterende wit met zilveren highlights op zijn borst en zijn ogen waren heel erg zwart. Het was absoluut prachtig en zij remde af zodat ze hem niet zou raken. Ze naam aan dat dit het soort “sneeuwuil” was, die normaal in koudere klimaten wordt gezien, zoals in Canada of in de noordelijke staten. Een zoöloog zei me later dat het mogelijk is dat een sneeuwuil in Arkansas gezien kan worden, in hartje winter, maar niet in de lente. Dit zou een raar geval zijn als het een echte uil was.

Toen ze hem voor het eerst zag, stond zijn kop de andere kant uit, maar hij draaide zijn hoofd om, om naar haar te kijken. Toen sloeg hij met zijn vleugels en vloog recht naar de truck. De spanbreedte van zijn vleugels was zo groot als de voorruit. Dat liet haar schrikken, en toen hij over het dak van de truck scheerde, draaide Brenda zich om, om door het achterraam te kijken. Maar daar was niks. Geen teken van een uil, geen teken van een of andere vogel. Toen Brenda zich weer omdraaide  was ze geschokt te zien dat het buiten al donker was. Het ging door haar hoofd dat het vast heel snel duister was geworden. Totaal in de war moest ze haar koplampen aandoen om de laatste halve kilometer naar haar huis te rijden.
Toen ze haar huis binnenkwam, keek ze naar de klok, uit gewoonte. In plaats van ongeveer 17: 30 u. zoals het had moeten zijn, maar was het bijna 19:00 uur. Wat was er gebeurd in die anderhalve uur? Ze wist heel zeker hoe laat ze van haar werk was gekomen.

Ze dacht dit is een bijzonder incident en ze had gehoord dat als er iets raars is dat gebeurt, dat er iets uit je bewuste herinnering geblokkeerd kan zijn.

Ik vroeg haar of er nog meer anders was.
De hoofdzaak was dat zij zich herinnerde dat ze enkele dagen daarna een vreemd effect had gehad op elektrische apparatuur. Dit was soms eerder gebeurd bij haar, in het verleden. Ze kan geen horloge dragen vanwege haar elektrische veld, of wat het ook is. Maar de sensaties waren nog nooit zo intens of duurden nooit zo lang. Deze keer functioneerde  alles dat elektrisch was, verkeerd. Enkele dagen ging haar tv in of out focus als ze zich bewoog. Op het werk bleef de computer flipperen en klokken en de calculator deden vreemde dingen die ze niet moesten doen. Ze dacht dat haar elektrisch veld sterker uitwisselde dan gewoonlijk met de apparatuur en ze was veel gevoeliger voor geluid. Haar natuurlijk horen ging naar de bovenste grenzen van het normale horen. Zij kan hogere frequenties horen en enkele dagen bleef ze specifiek sensitief voor deze hogere frequenties  die de meeste mensen niet kunnen horen.  Ze zei dat de telefoon een van die gekke dingen was. Ze zei dat dit een hoog piepend  bliepje gaf , vlak voordat deze begint te rinkelen en de meeste mensen horen dat niet. Dus zij nam de telefoon op voordat die begon te rinkelen. Dit was verwarrend voor haar baas die zei: “Alsjeblieft Brenda, ga zitten. Laat de telefoon rinkelen voordat jij hem opneemt.

Ze kon ook een hoog piepend geluid horen die bepaalde veiligheidsystemen maken in winkels. Dit klonk zo luid voor haar  dat het haar trommelvliezen pijn deed, alhoewel niemand anders dit kon horen. Ze probeerde om uit het winkelcentrum te blijven totdat die dingen weer normaal werden.

Als ze thuis een klok pakte om die op te winden, dan was dat genoeg om de klok kapot te maken . Op het werk waren de klokken elektrisch en zij mocht ze niet aanraken.  Gewoon in dezelfde ruimte zijn was al genoeg om hen gekke dingen te laten doen.  Die klokken werden nooit meer helemaal hersteld.  De klok op de magnetron op het werk, schiep ook een probleem. Het zond luide bliepjes uit als zij de nummers begon in te stellen van de timer. Ze hoefde ze niet eens aan te raken, ze hoefde er alleen maar naar toe te reiken. Die vreemde effecten bij elektrische apparatuur gingen vier dagen daarna door en toen nam dat wat af.

We besloten om deze sessie te wijden aan het ontdekken van er was gebeurd in die missende tijd, in plaats van onze regelmatige experimenten met Nostradamus te doen. Ze dacht dat het haar niks zou uitmaken of ze ontdekte of er iets onorthodox was gebeurd.

Toen we begonnen met de sessie nam ik haar mee naar het laatste deel van maart 1988 en ze kwam onmiddellijk de scene binnen waarin ze haar truck naar huis reed.  Langs die weg besprak ze het werk van die dag met zichzelf en dat ze zich zorgen maakte over haar moeder die pas een auto ongeluk had gehad. Dat waren haar gedachten toen ze reed. Ze was ook moe en verlangde naar huis, om een heet bad te nemen en zich dan te ontspannen.

Ze was bijna thuis toen ze om een bocht kwam en iets zag staan midden op haar laan.. Ze stopte de truck zodat ze het niet zou overrijden. In haar bewuste herinnering van dat gebeuren dacht ze dat ze alleen maar had afgeremd, maar ze zei nu dat ze totaal stil was gaan staan. Nog een verrassing was dat wat ze op de weg zag  geen uil was.

D: Wat is er op de weg?

B: Dat is moeilijk te zeggen. Ik denk dat als we in oude tijden leefden ik zou zeggen dat ik het een engel zou noemen.

D: (verrast) Een engel?

B: Een wezen uit een hoger plan dan? Ik zie een man staan midden  op mijn laan. Hij gloeit wit… helemaal. En zijn kleren lijken ook wit te zijn.

D: Bedoel je dat de gloed helemaal om zijn lichaam zit, zoals een aura om hem heen?

B: Zoiets. (Ze vond het moeilijk om het uit te leggen) Het is een soort van zoals een zwart-wit plaatje dat aan een beetje teveel licht is blootgesteld. Weet je, helemaal gekleurd en dat er wit uitstraalde.

D: Het is niet zoals een gloed van een licht?

B: Nou,het is moeilijk te beschrijven, omdat het een soort van zoiets als een aura is.  En ook zoiets als aan foto die aan teveel licht is blootgesteld, of dat allemaal en dan ingerold.

D: En zijn kleren zijn ook wit?

B: Ten minste, zo zien ze er voor mij uit. Het kan zijn dat ik niet in staat ben om kleuren juist  waar te nemen,  omdat hij zoveel licht om zich heen heeft. Zelfs zijn haren gloeien wit.

D: Kun je zien wat voor soort kenmerken hij heeft?

B: Dat is moeilijk te zeggen omdat er zoveel licht is. Het best dat ik kan zeggen is dat ze klassiek Grieks lijken zoals je ziet op klassieke Griekse beelden. Heel gelijkmatig, met een glad voorhoofd en een mooie rechte neus, en heel evenwichtige kenmerken.

D: Hoe groot is hij ongeveer?

B: Een meter tachtig en nog wat. Een 1. 87m.

D: Dan is hij groot.

B: Hij is best een grote kerel, ja. Hij staat daar en kijkt om zich heen. En dan kan ik stralen uit zijn ogen zien komen. Als hij naar mij kijkt, dan kan ik die niet zien. maar als hij naar de zijkant kijkt, dan zie ik stralen uit zijn ogen komen. Ik weet de bedoeling niet van die stralen. En hij ziet mij. Ik ben gestopt zodat ik hem niet zou aanrijden. Ik wilde hem geen schade berokkenen. En toen kwam hij naar de truck toe. Toen hij naar de bestuurskant liep, maakte hij een beweging over de truck en toen veegde langs de kap van de truck, en veegde het toen parallel naar de voorruit. Zijn hand was ongeveer zes tot acht inches boven de truck toen hij dat deed. (15 tot 20 cm boven)

Dit was duidelijk wat haar bewuste denken opnam als een uil die laag over de truck vloog. Het was duidelijk dat de foute laag van de witte uil uit haar bewuste denken kwam, omdat ze in trance geen aarzeling had om die als een persoon te identificeren. Ze noemde geen uil  

B: En ik draaide het raampje naar beneden om te zien of hij een rit nodig had of zoiets.

Dat leek me een vreemde reactie na het zien van zo’n ongewone persoon. Het zou normaal zijn geweest als het op een stoffelijke mens had geleken, maar dat deed het niet. De verwachte reactie zou zijn geweest om de motor aan te zetten en daar vandaan te gaan. Het leek zeker ongewoon om het raampje naar beneden te draaien om tegen dat gloeiende wezen te spreken. Duidelijk inspireerde het haar niet tot angst en ze voelde geen gevaar. Ik vroeg haar of haar dat zorgen maakte.

B: Het was vreemd, maar ik was nieuwsgierig over wie hij was en wat hij aan het doen was. En ik bedacht als hij kwaad wilde, had hij me allang doodgemaakt. Ik bedacht dat omdat hij zo gloeide en met dat licht dat uit zijn ogen kwam, had hij me al verpletterd van waar hij stond, dat kon hij waarschijnlijk zo.

D: Dus, je bent niet bang van hem?

B: Nou, ik was wel bezorgd misschien wat nerveus. Maar ik was niet in paniek of zoiets. En ik vroeg hem of hij hulp nodig had, of hij een rit ergens naar toe wilde. En hij zei: “Oh, bless you, child. Ik waardeer je aanbod. Mijn vervoer is daar achter.” Hij wees naar een heuvel die naast de weg lag.

D: Kon je iets zien?

B: Nee. Ik zag alleen die heuvel. Daar stonden besy veel cederbomen aan deze kant. Door de manier waarop hij wees, kreeg ik het gevoel dat als daar iets was, dan was het aan de achterkant van die heuvel, misschien vlak over de top. Waar het dus in ieder geval buiten zicht was.

B: Ik vroeg hem “Wie bent u? Ik kan het niet helpen maar ik merk dat uw verschijning anders is dan die van mij. Bent u een buitenaardse bezoeker of komt u uit een hoger plan?” En hij zei dat hij van de raad van ouderen was. Ik vroeg: “Wat is dat voor soort raad? Raden zijn er normaal om een groep raad te geven of om een groep te houden.” En hij zei dat diverse bezoekers naar diverse delen van de Aarde waren gegaan en tegenstrijdige rapporten hadden gebracht over hoe ver de Aarde zich had ontwikkeld.  Er is een groep die een open contact wil hebben met de mensheid, en er is een andere groep die de mensheid in onwetendheid wil laten  zoals die nu is.  En daar hij deel is van de raad van ouderen, besloten ze dat hij zelf zou komen om te zien hoe de dingen waren op Aarde. Het is eerder een verborgen soort missie, een uitvinden van feiten-missie, kun je het noemen. Dus ze hebben dan meer informatie nodig om hun beslissing op te baseren, of ze de Aarde in onwetendheid zouden laten of om met de mensheid contact te leggen en hen met licht, gezondheid en kennis in contact te brengen.

(Winny:  Dit gebeurde in 1988.  In 1992 kregen wij hier boodschappen van Maria die vertelden dat als we nu niet zouden beginnen, dan zou de Aarde grote veranderingen krijgen en zouden de mensen het overwegend niet redden…… We zijn toen ook werkelijk begonnen mensen wakker te maken. Dit verhaal klopt dus ook met ons verhaal.)

D: Is dat wat je bedoelde met “onwetendheid”?

B: Nou, ook al vermoedt de mensheid het en sommigen willen het graag en dromen dat er buitenaards leven bestaat, het grootste deel, voor zover het regeringslui betreft, vinden dat zoiets niet bestaat. Dat bedoelen ze met onwetendheid, door dat feit dus niet te accepteren. Ze hebben erover gedacht om contact te leggen met de mensheid op een wijze waar ze mee om konden gaan, dat dit ook zonder twijfel zou betekenen dat er buitenaardse intelligentie is. En deze leven hun eigen leven tot aan de tijd dat de mensheid hen voldoende inhaalt om in staat te zijn zich bij hen te voegen.

D: Deed hij deze communicatie met jou door woorden uit te spreken?

B: Nee, niet echt. Ik denk dat je het een “telepathische stem”kunt noemen. Ik kon hem heel duidelijk horen, alsof hij sprak maar zijn mond bewoog niet. Ik neem aan dat hij zijn gedachten in mijn geest projecteerde, maar ik kon dat wel waarnemen als een heel plezierig klinkende stem.

D: En wat gebeurde er toen?

B:Hij zei dat hij door moest gaan met wat hij aan het doen was en dat ik naar huis moest gaan. Er was niets dat ik kon doen om hem te helpen. Toen zwaaide hij zijn hand voor mijn ogen. En toen hij dat deed - ik denk dat hij dat deed met zijn mentale krachten – kon ik hem niet langer meer zien. En ik herinnerde me die ervaring ook niet meer zoals die was gebeurd.

D: Ik vraag me af waarom hij daar midden op straat stond?

B: Ik heb dat nooit echt kunnen uitvinden. Ik kreeg de indruk dat hij naar andere plaatsen ging en de mensheid observeerde en wat er allemaal gebeurde. En ik had het gevoel dat hij nieuwsgierig was over wat er zou gebeuren als hij de kans had om een gemiddeld mens tegen te komen op straat. Of ik in paniek zou raken en probeerde weg te rennen, of dat ik bang zou worden en hem probeerde schade te berokkenen, of zoiets.

D: Nou, er zouden zeker mensen zijn geweest die dat zouden gedaan hebben.

B: Dat is waar. Maar ik denk dat je zegt dat hij een algemeen voorbeeld had genomen. Hij verscheen aan diverse mensen, hier en daar en liet hen dan die ervaring vergeten. Maar hij nam wel hun reacties op over zijn verschijning. Om een idee te krijgen van hoe de mensheid in het algemeen zou reageren bij het zekere weten dat er buitenaards leven was.

D: Toen hij aan de zijkant van de truck was, kon je toen meer details van hem zien?

D: Nou, alles was erg wit en gloeiend. Zijn stijl van kleding was eigenlijk losjes en comfortabel. Eerder zoiets als een kaftan met een poncho erover of zoiets als dat. En hij had een riem om zijn middel gebonden. Zijn kleding leek diverse zakken en tasjes te hebben, zodat hij dingen met zich mee kon nemen. En het leek alsof hij stoffen schoenen aan zijn voeten had, en alhoewel die stof wel een inch dik was, leek die flexibel en zacht. Hij had vloeiende robes aan, maar twee of drie lagen, dus het leek dat hij het warm had,  voor de tijd van het jaar. Het leek dat die gemaakt waren van fijn gesponnen wol of iets dergelijks.

D: Had hij haar?

B: Oh, ja. Het leek op steil wit haar, aan de voorkant geknipt en misschien op schouderlengte achter. Hij gloeide zoveel dat ik echt niet kan zeggen of hij nog specifieke kleuren om zich heen had. Zijn huid en haren zagen er wit uit en zijn ogen leken zilverachtig. En hij was schoon geschoren.

D: Kwamen die stralen nog uit zijn ogen?

B: Nee, niet als hij met mij sprak. Maar als hij rondom in het landschap keek, kwamen er stralen uit zijn ogen.

D: Maar er was niets angstigs aan. Het was alleen maar vreemd?

B: Echt vreemd, maar ik vond het eigenlijk wel leuk, omdat hij het ook niet erg vond dat ik hem vragen stelde.

D: Welke vragen stelde je hem nog meer?

B: Ik vroeg hem of er echt leven daarbuiten was, of ik dat alleen maar hoopte. En hij zei: “Ja, er is echt leven daar buiten en dat is heel gevarieerd.” Er zijn heel veel verschillende rassen wezens die er allemaal anders uit zien en andere vermogens hebben. En dat er verschillende soorten rassen wezens waren die uitkeken naar mensen die hun betrouwbare ruimtetoestellen zouden ontwikkelen, zodat wij bij hen kunnen komen en om deel te zijn van de galactische gemeenschap. En hij zei dat andere rassen specifieke karakteristieken hebben. Sommigen zijn meer strijdlustig dan anderen, en dat sommige rassen meer licht van hart en humoristisch waren. En toen zei hij iets dat ik vreemd vond, maar ook veelbelovend. Hij zei: “Maar jullie zullen dat allemaal ontdekken over een tijdje.” Dus ik dacht dat dit misschien bedoeld was dat de mensheid nog in mijn leven naar de sterren zou uitreiken.

D: Ik vraag me af waar die raad zit? Heb je hem dat gevraagd?

B: Hij zei dat dit niet een speciale plek had. Ze ontmoeten elkaar gewoon waar alle leden dat dan beslissen. Ik kreeg de indruk dat er een specifiek schip was dat van hun was. Het is een heel groot schip en ze zouden op dat schip elkaar meestal ontmoeten om hun zaken uit te voeren.  Maar de raadsleden komen uit allerlei verschillende planeten, om diverse verschillende rassen te vertegenwoordigen.

D: Maar je zei dat hij menselijke kenmerken had.

B: Ja, hij scheen menselijk. Ik vroeg hem: “Het leven daar buiten in de sterren, is dat met allerlei verschillende onvoorstelbare vormen en kenmerken, of zijn die in de grond allemaal humanoïde? “ Hij zei dat wij leven zouden ontdekken dat op twee manieren is: gelijkend op dat van ons maar dan een beetje anders en dan zó totaal verschillend dat het moeilijk zou zijn om te geloven dat het echt intelligent leven is.

D: Je zei dat je zijn handen zag. Leken dat menselijke handen?

B: Die waren heel groot, met lange vingers. Op een toetsenbord van een piano kon hij makkelijk  12 of 13 toetsen overspannen zonder zich te ‘verrekken’, op de manier dat ik negen of tien kan overspannen. En zijn vingers waren lang in vergelijking met de maat van zijn handen. Maar het beste kan ik me herinneren, dat hij hetzelfde aantal vingers had als wij. En daar hij wijde kleding had, kan ik niet zeggen welke andere fysieke kenmerken hij had die anders zijn dan die van ons.  Het voornaamste dat ik merkte was dat hij groter was dan gemiddeld. Maar toen bedacht ik dat waar hij vandaan kwam ze waarschijnlijk een hogere standaard van gezondheid hadden. En zouden mensen dan waarschijnlijk een grotere gemiddelde hoogte hebben.

D: Bedoel je dat hij hoger was of groter?

B: Gewoon groter. Hoger, breder geschouderd, grote handen. Hij had prachtige tanden. Ik denk niet dat hij ooit in zijn leven naar een tandarts ging. Hij leek heel wijs en vriendelijk. En hij zei dat een van de dingen sommige andere rassen bang maakte, dat wij een neiging hebben om agressief te zijn, en misschien wat strijdlustig soms. Hij zei, als wij dit onder controle kunnen krijgen, zal onze toekomst heel helder zijn.

Dit scheen de enige informatie te zijn die ze kon geven over die vreemde ontmoeting. Ik wist dat ik altijd meer kon krijgen door direct met haar onderbewuste geest te spreken. Dus ik vroeg om met haar onderbewustzijn te mogen spreken. En daar werd ik nooit toegang tot geweigerd.

D: Ik ben nieuwsgierig over dit wezen dat ze zag. Zag hij er eigenlijk ook zo uit zoals zij hem beschreef?

B: Eigenlijk, gloeide hij ook zoals zij beschreef. Maar er waren enkele zichtbare stoffelijke verschillen die veroorzaakten dat zij die vergat, of om mee te beginnen niet zag. Ik veronderstel dat je kunt zeggen dat hij iets charmants over zich heen had gegooid zodat hij volledig mens zou schijnen.

D: Kun je me vertellen hoe hij er echt uitzag?

B: Zijn haar was wit en los stromend, en langer dan zij zich herinnerde en de haarlijn trok wat naar achteren. Hij had een hele scherpe widow’s peak (= een haarpunt op zijn voorhoofd) terwijl zij waarnam dat hij een steile haarlijn had zoals dat van een jonge man. En hij had grote handen, maar die waren benig en zijn vingers hadden een extra gewrichtje. In plaats van dat de vingers eindigen waar die van ons dat doen, was het alsof het middelste gewricht werd herhaald. Zodat ze anders buigen dan onze vingers doen.

D: Hoeveel vingers had hij?

B: Hij had vier vingers, maar hij had ook een dubbele duim.

D: (Dat was een verrassing) Een dubbele duim?Wat bedoel je?

B; Twee duimen. Zijn hand was langer dan die van ons omdat daar meer beentjes in zaten. Hij had een duim op de normale positie en een volgende daarboven. Er was zat ruimte voor twee duimen voordat de vingers begonnen. (dit werd allemaal vergezeld door handbewegingen)

D: Dus hij had twee duimen en vier vingers, dat zijn dan zes vingers samen.

B: Ja, aan iedere hand. Met lange, smallere vingernagels dan die van ons. Aan de basis waar de nagelriem is, was dit heel scherp een U-vorm in plaats van dat vierkantige zoals dat van ons is.

D: Was zijn gezicht anders?

B: Het leek strenger dan zij zich herinnerde. Hij realiseerde zich dat zij zijn voorkomen beangstigend kon vinden. Zijn ogen waren heel groot en verblindend/schitterend, door de kracht die van hem uitstraalde, met hele bossige wenkbrauwen erboven. En eigenlijk waren zijn ogen totaal wit. Er was geen iris of geen pupil die je kon zien.

D: Ik heb wel eens blinde mensen gezien. Is dat wat je bedoelt?

B:Ja, behalve dat dit witte, gloeide door licht, door de kracht die vanuit hem straalde.

D: Welke kenmerken had hij nog meer?

B: Zijn andere kenmerken leken nogal normaal. Zijn wangen waren verweerd, ingezonken, en hij had een sterke kaaklijn. Het was moeilijk iets over zijn oren te zeggen omdat zijn haar erover heen hing.

D: En zijn huid was eigenlijk wit?

B: Ik denk niet dat dit zo was. Er was zoveel licht gloeiende, het was moeilijk te zeggen welke kleur die eigenlijk had. Maar door het contrast tussen zijn haar en zijn huid, en tussen zijn ogen en zijn huid, leek het dat zijn huid donkerder was. Maar die gloeide ook van licht, dus leek die lichter dan die eigenlijk was.

D: Had hij een neus en een mond zoals wij?

B: Ja, hij had een neus en een mond, maar moeilijk te zeggen of de tanden zo waren als ze zei, omdat hij zijn mond niet opendeed toen hij sprak. Hij sprak door zijn gedachten te projecteren.

D: Maar ze zag tanden.

B: Omdat het beeld dat ze zag bij gelegenheid lacht. En de echte beeltenis was heel ernstig.

D: Dus zijn gezicht had geen uitdrukking.

B: Oh, die had wel een uitdrukking, maar daar hoorde niet bij dat hij zijn tanden liet zien. Hij trok zijn wenkbrauwen en hield zijn hoofd scheef en zoiets als dat, maar dat hield nooit glimlachen in. Zijn gezicht leek meer smal van voren. De manier waarop zijn gezicht naar zijn mond ging was scherper dan onze gezichten. Die van ons zijn bij vergelijking meer plat.

D: Droeg hij het soort kleding die zij beschreef?

B: Hij droeg kleding, maar die waren complexer dan zij beschreef. Hij had veel metaalwerk en zoiets die in zijn kleding was verwerkt.

D: Waar was dat voor?

B: Diverse instrumenten en zo. Sommige ervan waren alleen versiering. Sommige ervan vertegenwoordigden zijn rang. En sommige ervan waren remote controls (afstand-bedieningen) voor een schip en zo. Dit zat in zijn kleding, in zijn riem. Hij had zoiets als een bandelier schuin over zijn borst (haar hand bewegingen gaven twee banden aan) die geladen waren met metalen dingen.

D: Instrumenten en zulk spul, zei je?

B: Meer zoals knopen en knoppen. En het leken kleine flesjes maar die hadden allemaal een bedoeling. Dat was niet voor versiering. Als het instrumenten waren dan waren ze heel erg verkleind.

D: Dus zelfs de kleren waren anders dan zij dacht dat ze waren.

B: Ze leken erop, met losse mouwen en zomen. Ze zag alleen de instrumenten niet en wat zij ‘apparaatjes’ noemde. Hij stond niet toe dat zij zijn apparaten zag.

D: Was daar een reden voor?

B: Ja, omdat de mensheid technologisch onvolwassen is. En als ze te snel aan teveel vreemde ontwikkelde technologie worden blootgesteld,  kan dat rampzalig zijn.

D: De mens probeert altijd nieuwe dingen te leren. Bedoel je dat we het niet kunnen begrijpen of er mee omgaan, of wat?

B: Er niet mee om kunnen gaan. Het zelfde gebeurde in de geschiedenis van de Aarde toen zeilers een nieuw eiland ontdekten in de Zuidelijke Pacifiek, en dan het opperhoofd een geweer als geschenk gaven. De chef was trots op zijn geschenk en zwaaide er mee rond, en zei: “Hé, kijk wat ik heb.” En per ongeluk ging het af en hij schoot er iemand mee dood omdat hij er de kennis niet voor had en hoe je er mee om moet gaan en het gebruiken.

D: Ik denk aan het woord “discipline”.

B: Nee, dat is niet hetzelfde. Hij had het begrip niet hoe iets kon worden gebruikt. Omdat als je eenmaal begrijpt hoe iets wordt toegepast, dan komt de discipline natuurlijk daarna.

D: Dus, ze denken dat het beter is om ons niet te veel in eens te laten zien.

B: Precies. Wij worden gezien als een intelligent soort en als zeer nieuwsgierig. En zij weten als wij iets zien en ons dat herinneren, dan proberen we te bedenken wat we zagen en proberen we het na te maken.

D: Kwamen er echt stralen uit zijn ogen?

B: Ja. Door de wijze waarop hun apparatuur wordt gemaakt, kan het werken door het lichaam heen, niet alleen door apparaten. Dat kan dus ook het lichaam gebruiken. En de stralen die uit zijn ogen kwamen konden of van een apparaat komen dat het landschap scande om te analyseren waar dingen van gemaakt waren, of het konden stralen uit een apparaat zijn dat was afgestemd om een specifiek element of iets te vinden. Het konden veel dingen zijn geweest.

Dit leek het geval te zijn van niet een maar twee “lagen”  die overheen lagen. De eenvoudige versie van de uil die haar bewuste geest zich herinnerde was totaal anders dan de twee die onder hypnose geuit werden. Kennelijk hebben deze alien wezens het vermogen om ons op veel manieren dingen te laten zien. Alleen hypnose kan onthullen wat er echt onder de oppervlakte ligt. Kunnen we ooit weten wat echt is en wat illusie?

D: Het lijkt vreemd dat hij niet wist dat zij daar langs kwam in haar truck.

B: Maar dat wist hij wel.

D: Oh? Ik dacht dat hij verrast was?

B: Nee, zij was degene die verrast was. Hij wist dat zij kwam. En zij was degene waarmee hij contact wilde hebben.

D: Was er een reden waarom hij met haar contact wilde?

B: Ja. De raad van elders/ouderen blijft bepaalde mensen in de gaten houden op Aarde, dus als de tijd juist is om met de mensheid contact te maken, zal met deze mensen eerst contact gelegd worden, als het tijdens hun leven gebeurt. Ze hebben dit al eeuwenlang gedaan. Een van de mensen waarvan zij voelden die meest belovend was, was Leonardo da Vinci. En dus terwijl elke generatie komt en gaat, zijn er specifieke mensen die zij gadeslaan. Als het gebeurt  tijdens hun generatie dan hebben zij al besloten met wie ze eerst zullen contact leggen.

D: Was er iets specifieks anders met haar waarom ze haar gadesloegen?

B: Ze keken naar een combinatie van kenmerken in de mensen waarmee ze het eerst contact wilden leggen. De mensen moeten zeer intelligent zijn (dit past bij Brenda omdat zij een IQ heeft van een genius) En een open geest en graag nieuwe dingen wil leren ( Zij heeft zeker een open geest anders zou ze nooit hebben toegestemd in onze vreemde experimenten)

Maar ook spiritueel ontwikkeld zijn en in contact met de hogere lagen. Iemand die probeert zichzelf te verbeteren en die open staat voor nieuwe zaken. Iemand die, zelfs als ze obstakels in hun leven hebben, die op een positieve manier overstijgen zonder anderen negatief om zich  heen te beïnvloeden. Sommige mensen overkomen hun obstakels door anderen om zich heen af te breken. Maar dat is niet het soort mensen dat zij willen. Zij willen dat mensen hun obstakels door positieve middelen overstijgen.

D: Blijven zij in aanraking met deze mensen of hun hele levenlang gadeslaan?

B: Ja. Ze blijven hun hele leven een oogje op hen houden. En van tijd tot tijd leggen ze contact met hen. Soms laten ze hen dit herinneren,maar de meeste tijd bewolken ze hun herinnering om hun dagelijkse leven niet te compliceren.

D: Is er eerder met Brenda contact gelegd?

B: Ja, dat is gebeurd. Specifiek toen ze een jong kind was, maar zij herinnert het zich niet. Ze maakten contact met haar om haar te helpen zich voor te bereiden in het geval dat die tijd in haar leven komt.

D: Was dat een zelfde soort wezen?

B: Soms zo’n wezen, en soms een wezen met een ander voorkomen, omdat het wel iemand kon zijn van een ander ras wezens. Maar gewoonlijk iemand die in nauw contact staat met de raad van elders. Zij werken samen.

D: Hoe blijven ze haar volgen? Mensen trekken zo veel rond. Hoe kunnen ze hen lokaliseren?

B: Ze zijn in staat om je mentale uitzending waar te nemen. En je aura is heel zichtbaar voor hen. Plus, sommige van die mensen zijn sterk ontwikkeld genoeg om op hogere lagen waar te nemen dan de mensheid dat kan. Dus ze eenmaal je aura kennen en je hogere zelf en hoe je mentale uitzending eruit ziet, is die heel makkelijk je op te sporen, omdat iedereen uniek is en geen twee mensen gelijk zijn. Ze hebben apparatuur om hen daarbij te helpen. Ze stoppen de informatie in het apparaat en zeggen die de planeet te scannen. En dat apparaat gaat die locatie binnen.

D: Dus ze hoefden niets te doen aan haar stoffelijke lichaam om haar te vinden?

B: Nee, niet elke keer. De eerste keer dat ze met haar contact legden, toen ze een kind van 9 jaar was, ‘entten’ zij haar in. Zoiets als een vaccinatie, kun je zeggen. Moeilijk uit te leggen.

D: Ik denk aan een spuitje of zoiets.

B: Ja, daar lijkt het op. En soms laat die inenting een litteken achter of soms een merkje op de huid. Ze enten een substantie in die de waarnemingen verhoogt. Dat maakt die persoon gevoeliger om vermogens te ‘asper’-en. Omdat die vermogens heel belangrijk zijn in de galactische gemeenschap.

D: Dat is een vreemd woord voor me. Vermogens ‘asper-en’?

B: Het is een heel gewoon woord. Het is alleen een andere manier om op al die buitenzintuiglijke vermogens te wijzen.

D:  Ik dacht aan aspiraties?

B: Je denkt aan het verkeerde woord. (zij spelde het)  “Esper”, esper vermogens.

D: Dit is een woord dat ik niet ken.

B: Zij kent het. Daar kreeg ik het van.

D: Oh, je kreeg het uit haar woordenschat? -…  Nou, in welk deel van het lichaam geven ze die inenting?

B; In haar geval was het hier waar een bobbeltje op haar linkervoorarm zit.

Brenda hield haar arm omhoog en ik kon dat bobbeltje zien.

D: Hoe kreeg je dat?

B: Het werd ’s nachts gegeven toen zij sliep. En als je haar dit vraagt, als ze wakker is, dan zegt ze je wanneer dit gebeurde, want het leek toen heel erg raar in de tijd dat dit verscheen.

D: werd er een instrument gebruikt?

B: Ja dat lijkt op zoiets als een zilveren buisje. En het eind dat ze tegen haar arm drukken lijkt plat of misschien iets naar binnen gebogen. Maar als je dit tegen de arm drukt, doordringt iets in het buisje de huid en ent het in de bloedstroom. Maar dat doet geen pijn.

D: Maar het laat wel een bobbeltje achter? B: Ja.

[Winny: ik sla even een stukje over:]

B: Als er contact wordt gelegd in het leven van die persoon, kunnen ze dat “ding’ activeren dat ze in haar lichaam achterlieten.  Dan zal dit ook als vertaler dienen. Dus kan zij haar gedachten projecteren en communiceren en dan hun gedachten horen. En als er een stem wordt gebruikt is ze in staat om hen te verstaan. En als er een stem communicatie wordt gebruikt dan is ze in staat om hen te begrijpen zelfs als zij een onbekende taal spreken. Als dit geluid de hersenen raakt dan zal het worden overgebracht in begrijpelijk symbolen die zij kan begrijpen. Het ding in haar lichaam zal dat kunnen doen.

Het ding is heel klein en is ongeveer een achtste van een inch (2,5 cm)  en het zit in het vlees van haar onderarm,onder het bobbeltje waar zij haar inentten. Het zit tussen twee beenderen in. In een spier.

{Dan vraagt D. meer over deze dingen]

De raad van elders wil momenteel niet dat er meer in haar lichaam, of hoofd wordt geplaatst.

D: Wat is de bedoeling daarvan?

B: Ik weet het niet zeker. Van de diverse rassen en groepen van de mensheid die in de galactische gemeenschap zitten, hebben verschillende rassen andere doelen. En ze gebruiken andere instrumenten. Dus kunnen ze de mensheid op andere manieren benaderen. Alhoewel de contacten verondersteld worden om te worden gecoördineerd door de raad van elders, gebruiken sommige groepen hun eigen instrumenten eerder dan die de raad van elders goedkeuren.

D: Vind de raad dit niet erg als ze die dingen doen? Is dat niet tegen hun regels of zo?

B: Sommige zijn tegen de regels en sommige niet. Dat hangt af van hoe het wordt gedaan en of er geen letsel/schade wordt gebracht aan het subject. Dus wat voor effect het op het subject heeft.

D: Kun je zien hoe de wezens eruit zien die dat in haar arm zetten toen ze 9 jaar oud was?

B: Het waren heel vriendelijke mensen. Het is moeilijk te zeggen hoe ze eruit zien omdat het nacht was toen ze dat deden. Ze hadden in ieder geval geen haar op hun hoofd. Hun hoofden waren heel glad. En ze schenen zilverig gekleurd  te zijn. Hun handen waren anders, omdat ze drie vingers en een duim hadden. Ze zijn niet zo groot als die persoon op de weg. Deze mensen schenen langere beenderen te hebben en zijn tenger, heel delicaat gebouwd. Ze hebben donkere ogen maar meer kan ik niet zeggen, omdat het donker was. Maar ze hebben lange ledematen en zijn mager, en ze zien er uitgemergeld uit vergeleken met mensen.

D: Je zei dat het vriendelijke mensen waren?

B: Ja. Ze hebben een sterke intellectuele nieuwsgierigheid. En ze doen dit door instructie van de raad van elders. En de raad van elders bestaat uit veel wezens van veel verschillende rassen. Er is een oneindig aantal soorten wezens,omdat er zo’n variëteit van leven is, als je het universum als geheel neemt. Alleen in deze galaxy zijn er vele verschillende soorten  levende wezens die er verschillend uitzien, verschillende culturen hebben, verschillende vermogens, verschillende manieren om naar dingen te kijken, een andere manier om dingen op te bouwen. Als je ziet hoe sommige rassen eruit zien, kun je begrijpen hoe verschillende legendes over gnomen en elven en dergelijke begonnen. Want in antieke tijden werden de mensen niet altijd bewolkt zodat hun herinnering niet wegviel…..

D: De raad is het die de andere wezens vertelt om deze dingen te doen?

B: Ja, dat is de wijze waarop het zou moeten gebeuren.

D: Dat is dus niet altijd zo?

B: Niet altijd, nee. Maar ze proberen het gecoördineerd te doen via de raad van elders, om de  minste schade te berokkenen.

Dolores:  Dus het kleine bobbeltje op Brenda’s arm leek een mysterie te zijn. Er is waarschijnlijk geen manier waarop we ooit kunnen ontdekken of er echt een dingetje werd geïmplanteerd  in haar, 19 jaren geleden, of dat het er nog was. Zo lang het geen stoffelijke problemen geeft, is het waarschijnlijk het best om er niks mee te doen, en dan zal het een mysterie blijven. Sommige mensen willen dat inplantingen worden verwijderd als ze die eenmaal ontdekken. Maar ik ben van mening dat als de buitenaardsen willen dat ze daar zijn, dan zullen ze die gewoon weer vervangen. 

Vertaling: Winny  

Dolores Cannon - Deel 2

DOLORES CANNON

Een Nieuw Hoofdstuk van Ontwikkeling

Een Verdere Ontwikkeling Voor Ons Allen

Deel 2   

In een volgend geval had het subject een levende, bewuste herinnering van het gebeuren. Die herinneringen werden vergroot en kregen meer detail als ze onder hypnose kwamen.

Eddie was een mannelijke arbeider rond de dertig die zelfs aarzelde om over zijn belevenis te praten  Hij deed het alleen maar omdat zijn vriendin erbij hem op aandrong. Hij wilde geen opname van het gesprek omdat hij zich gegeneerd voelde. Ik zette het op de tafel en zei dat hij dit in enkele minuten zou vergeten. Als je mensen interviewt is het makkelijk om details te vergeten en de recorder verzekert je ervan dat het verhaal accuraat zal zijn. Deze bevestigt ook de bewuste herinneringen en houdt die apart van herinneringen die door hypnose zijn onthuld. Toen we spraken ontspande hij zich en vergat spoedig die hele machine.

Hij vertelde een gebeuren van 20 jaar geleden toen hij een 17-jarige schooljongen was die op het platteland in een boerengemeenschap in Missouri woonde. Nadat hij een vriend had bezocht, reed hij terug in zijn oude truck. Het was al laat op de avond op het modderpad waar maar weinig huizen staan met veel ruimte daartussen. Toen hij voor het eerst het licht zag, dacht hij, dat die van een kwiklamp was die ergens buiten stond, en die waren nieuw in het gebied. Maar toen hij dichterbij kwam werd het hem steeds duidelijker dat dit geen buitenlicht van de boeren was, omdat het helderder en helderder werd en hogerop in de lucht was.  Het schoof naar hem toe totdat het boven hem stopte en volgde de truck toen die verder reed. Hij stak zijn hoofd uit het raam om er naar te kijken. Ongeveer een halve mijl van huis ging het plotseling voor hem uit en zweefde boven een groepje bomen. Op dat moment kon hij zien dat het een brede lens-achtig soort vorm had. Er waren oranje lichten in de binnenkant en een roterende band draaide om het midden, die veroorzaakte dat de lichten knipperden. De bodem ervan was van een metallic zilveren kleur. Zijn nieuwsgierigheid (dit moet rond 1960/70 of zo zijn gebeurd, dus verhalen daarover waren er nog niet zoveel. w) zorgde ervoor dat hij de truck onderaan de heuvel stopte. Hij kwam naar buiten en ging op de motorkap van de truck  zitten om naar dat vreemde ding te kijken. Het leek hem raar toe dat hij helemaal niet bang was, maar hij nam aan het kwam omdat hij in het land was opgegroeid en heel veel tijd buiten had doorgebracht. Toen hij op de truck zat te kijken, kwam er een blauw licht uit de bodem en verlichtte de toppen van de bomen daaronder. Het ding bleef heel bewegingsloos zweven en alhoewel de band bleef ronddraaien was er geen geluid te horen. Om de grootte te schatten zei hij dat het ongeveer zo groot was als de kamer waarin we zaten, en dat zou ongeveer een 8 m breed zijn.

Hij bleef daar ongeveer een kwartiertje zitten kijken. In die tijd gebeurde er nog iets vreemds. Een boerenfamilie kwam langs in hun verhoogde pick-up met twee volwassenen en een lading kleine kinderen die ongeveer drie mijl verderop woonden.

De kinderen zaten allemaal achterin die truck. Eddie zwaaide met zijn armen en wees naar boven, om enthousiast te proberen hun aandacht te vangen. Hij wist dat ze hem moesten zien, omdat zijn truck nog deels op de weg stond. Maar ze reden verder zonder zelfs af te remmen. Later dacht hij om ze te gaan vragen waarom ze niet hadden gestopt maar hij kon zich er niet toe brengen om iemand over dit geval te vertellen.

Toen hij thuis kwam, rende hij schreeuwend de trappen op. Zijn ouders sliepen al en hij maakte hen bang door ze zo plotseling te wekken. Hij liet hen naar het raam gaan en naar buiten kijken maar het licht was al verminderd tot de maat van een kwik lamp. In een moment  knipperde dat uit en verdween. Wat zijn ouders nog zagen was een zwakke vergelijking van het grote toestel dat hij gezien had.

In dat hele jaar werden er veel sightings (zichtbare UFO’s) waargenomen in dat gebied, sommige werden door de politie gezien, maar hij hoorde nooit van een die zo dichtbij was als wat hij had beleefd. Hij kon zichzelf er niet toe brengen om er over te praten omdat hij bang was belachelijk gemaakt te worden…………

Hij zei: “Ik moest hier jaren mee leven, denkend dat ik waarschijnlijk gek was of dat ik een of andere psychologische reden had om dit verhaal te fantaseren. Alhoewel, dat is niet waar. Ik heb dat ding gezien. Het is een soort worsteling. Het idee niet willen geloven wat ik zag, of toegeven wat het was.  (dit is juist wat heel veel mensen nog gaan beleven. Ze kunnen het niet geloven en hoe reageren ze dan. W.) Dat ding was zo dichtbij, ik denk dat een goed geweer het zo had kunnen raken. Telkens als ik probeerde om iemand dat te vertellen, voelde ik dat die persoon diep van binnen zou denken dat ik gek was. Ik wilde mezelf niet blootstellen aan dit soort reactie.”…………..

Ik kreeg de indruk dat Eddie zich onprettig voelde om zoveel als hij vertelde, te onthullen ….

Onder hypnose werd er niks verder onthuld. Hij herinnerde zich het geval accuraat. Ik besloot toen om Eddie’s onderbewustzijn meer details te vragen waar zijn bewuste weten geen kennis over zou hebben. Als het subject in een diep genoeg stadium van trance is, kan dit gedaan worden en vaak komen daar verrassende antwoorden uit voort. Ik wilde weten of er iets was gebeurd waar Eddie zich niet van bewust was. Zijn antwoord was dat hem een infusie was gegeven. Hij had fragmenten, stukjes, beetjes informatie gekregen En hem was een richting gegeven. Hij bleef wijzen op infusie en toe ik vroeg wat hij bedoelde, gebruikte hij een woord dat mij onbekend is. Ik kan het alleen fonetisch spellen:  contruvering. Dat woord had geen enkele betekenis voor me en hij zei ook dat hij niet wist wat het betekende. Hij zei dat de stukjes en beetjes informatie uit het schip kwamen en dat het hem zou helpen bij zijn verbreding en groei. Het was iets stoffelijks en de informatie werd door de cellen van zijn lichaam geabsorbeerd, alhoewel hij geen idee had van wat die informatie was.

Veel mensen hebben gedacht dat omdat ze een sighting hadden, ze misschien ook een ontvoering hadden beleefd en dat ze zich die niet herinneren. Ik heb ontdekt dat dit niet altijd gebeurt. In sommige gevallen is de sighting genoeg, omdat subliminale informatie wordt overgedragen(subliminaal wil zeggen, onderbewust.w.) zonder dat er een feitelijk contact wordt gemaakt. Dat gebeurt allemaal op een onderbewust niveau. En dus, veel mensen die denken dat ze alleen maar een sighting hebben gehad, hebben eigenlijk veel meer gekregen en werden beïnvloed op manieren die ze zich niet konden hebben bedacht.

Ik vroeg waarom dit Eddie was gebeurd en het antwoord was (dus van het onderbewustzijn) dat hij kwetsbaar was. Hij was beïndrukbaar en naïef, en dit maakte het contact makkelijker. Het was moeilijker om tot mensen door te dringen die meer stoffelijk gezind zijn of gericht op de wereld. Mij werd verteld dat “kwetsbaar” of “onschuldig” goede beschrijvingen waren voor makkelijke contacten.  En verrassend genoeg, het maakte niet uit of een persoon in deze objecten geloofde of niet, omdat het doel was om de aandacht van het individu te trekken. De inzittenden van de voertuigen keken naar een opening, een manier om in het wezen te gaan, in de kern van de persoon, zodat er een zaadje kon worden geplant.

Ik was nieuwsgierig over wat voor soort zaad hij bedoelde, en hij gaf een vreemd antwoord: “Het zaad van hun wezen, van hun eenheid. Ik ben niet afgescheiden. Eenheid, geen twee maar een. Het zaad of het idee is in de psyche geplant door licht infusie. Het zit in de cellen, de herinnering van eenheid. Het kan overal worden geplant waar een opening is. Wij zijn allemaal een met hen. Wij zijn niet als twee geschapen, maar als een. Zij willen dat wij dit weten, en op die avond had hij een gelegenheid om ons te zien. Hij was een goede kandidaat om de informatie in te planten.” (merk hoe het onderbewustzijn antwoord geeft, en in de derde persoon praat over Eddie.w.)

Er waren duidelijk andere keren in Eddie’s leven waarop hij onverwacht werd geïnstrueerd. Daar de lessen en concepten direct zijn onderbewustzijn in gingen, had hij er geen bewuste herinnering aan. Hij herinnerde zich alleen ongewone ervaringen die betrekking hadden op dieren die zich op een abnormale manier gedroegen. (Dolores wijst op voorgaande gevallen, waarin een kat op de achterpoten bevroren leek te zijn, en een uil die veel te groot was. Maar ook op iets dat Eddie hierna vertelt. w.) Het contact gebeurde gewoonlijk via de ogen van dieren, omdat dieren willige subjecten waren en op deze manier konden worden gebruikt. Eddie zag, door het element van verrassing , de spirit van eenheid in de ogen van het dier. In sommige gevallen was het geen echt dier maar een illusie. Dit werd gedaan om de kwetsbare plekken in mensen te vinden.

“De persoon moet rustig zijn. De persoon moet zijn wereld stoppen.”

Ze konden de mensen iets laten zien dat er niet is, door een element van verrassing. Dat element kon de mensen niet ‘op hun hoede’ laten zijn. Maar ik denk dat de mensen helemaal niet de hele tijd op hun hoede zijn.

Het antwoord was: “Dat zal je verrassen. Mensen zijn altijd op hun hoede. Wij moeten manieren vinden om mensen door verrassing te nemen. Als de persoon zich op iets richt, op een toestel of op een dier, als we hun attentie krijgen, dan kunnen we hun wereld stoppen. Dan kan de infusie plaats vinden. We gebruiken het element van verrassing. Als de persoon zijn normale, dagelijkse routine doet, kunnen we hun aandacht noch hun focus verkrijgen en dan werkt het niet. Hun aandacht moet op een of andere manier worden afgeleid.”

Ik zei dat dit betekende dat de wezens constant moesten monitoren, om die kleine scheuren te krijgen. Hij zei dat ze dat doen. Dit kan ook een verklaring zijn van waarom ze onzichtbaar lijken te zijn voor mensen die niet bij die ervaring zijn betrokken. Hun wereld wordt dan niet gestopt. 

Hij zei: “Niet alleen kunnen dieren worden gebruikt om dit te bewerkstelligen, maar ook dromen. In dit geval konden dat gecontroleerde dromen zijn die ongewone karakteristieken hebben.  Lucide dromen, het soort dat realistischer is dan gewoonlijk. Vaak worden die vergezeld door stoffelijke sensaties in die droom. Deze blijven dan totdat de persoon is ontwaakt. Vaak kunnen dat kleurige dromen zijn, of angstige dromen, maar dromen van ongewone aard. Het maakt niet uit waar de droom over gaat. Die zal levendiger zijn en de kwaliteit hebben van levendigheid, zelfs nadat ze wakker zijn geworden.
De droom kan angstemoties bevatten, omdat de dromende persoon onbewust moet worden gevangen, net zoiets als de ontwaakte persoon onbewust moet worden gevangen. Vrees is de meest krachtige emotie en die kan worden gebruikt, soms, om het stoppen van de wereld te genereren, in het dromen en in het ontwaakte gebied. Door een sterke emotie te creëren is het makkelijker voor ons om contact te hebben. Het element van verrassing en het element van vrees triggeren het ontwaken. Vrees wordt alleen tijdelijk gebruikt,en moet correct worden gebruikt. Vrees is alleen een opening, maar sommige mensen blijven er in hangen. Voor veel mensen is het makkelijker te begrijpen dan de boodschap. Ze hebben werkelijk geen reden om te vrezen, maar ze willen aan die emotie blijven vastzitten. Veel mensen hebben veel vrees nodig om hun wereld te stoppen, maar dat is hun eigen keuze.”

Bij deze hypnose:

Dolores: Het lijkt dat de wezens emoties gebruiken op manieren die wij niet begrijpen.

Eddie’s onderbewustzijn: Wij hebben emoties gebruikt op manieren die wij niet begrijpen.

D: dan is er dus eigenlijk niks om bang voor te zijn?

E: Nee. Het is alleen een zacht breken van de schelp. Er wordt helemaal geen schade bedoeld.

Het vreemde stuk van deze ervaring betreffende de truck vol met mensen werd ook vaker herhaald in enkele andere gevallen. De belevenis was kennelijk alleen voor Eddie bedoeld, omdat de andere mensen het enorme schip boven zich niet zagen, maar ze zagen Eddie ook niet.  Dit was heel ongewoon. Ik woon landelijk (zegt Dolores) en als je iemand geparkeerd ziet staan aan de kant van een landweg, dan stop je altijd om te zien of ze hulp nodig hebben. Dit is algemeen de gewoonte omdat er zoveel ruimte zit tussen de huizen in het land en omdat hulp misschien moeilijk te vinden is. Je gaat nooit aan een gestrande buurman voorbij. Het leek dat hij net zo onzichtbaar was voor hen, hij was gevangen in zijn eigen kleine tijdskromming die niemand anders scheen te betreffen. Een echte privé ervaring.

Nadat Eddie was teruggekomen herinnerde hij zich enkele vreemde incidenten die dieren betroffen. Toen hij ooit zijn vader in het hooiveld hielp, reed hij op de tractor toen er een duif naar beneden kwam en op zijn rechter voorarm ging zitten. Hij voelde dat er toen in die tijd iets aan het gebeuren was omdat het zo verrassend was. Een andere keer zat hij in een korenveld toen er een coyote kwam en in cirkels om hem heen begon te lopen. Dit was hoogst ongewoon omdat coyotes meestal mensen ontwijken. In een ander geval was hij aan het jagen in de bossen, en liet een hert hem zo dichtbij komen dat hij het kon aanraken. Het had geen zweempje vrees. Bij die keren voelde hij alsof er iets gebeurde om hem af te remmen. Het liet hem anders naar de dingen kijken.

Nu een verhaal van Dolores zelf.

Ik zelf had een ongewoon incident met een uil dat ik nooit heb vergeten, en vooral omdat het zo’n vreemd gebeuren was. Ik kan me geen datum herinneren maar ik weet dat het winter was en ik denk dat het was voordat ik volledig betrokken was bij het UFO materiaal, want ik hechtte er geen belang aan totdat het onderwerp over filmherinneringen, later opkwam. Dit zou het ergens in 1988 neerzetten. Ik reed naar huis, heel laat op de avond, zeker na middernacht, vanuit een van mijn metafysische groepsvergaderingen in een andere stad. Ik woon in een heel  geïsoleerde situatie boven op een door bossen bedekte berg in de Ozark Bergen. Die isolatie maakte me niet uit, omdat ik door mijn constante reizen en lezingen geven veel tijd doorbreng in de grote drukken steden van de wereld. Na zoveel hectische activiteit geniet ik van mijn eenzaamheid als ik terugkeer naar huis. Er zijn maar vijf huizen in de vier mijlen waarin ik mijn berg moet opklimmen. Mijn huis ligt een mijl van de dichtstbijzijnde buur, dus de weg is heel donker en ik ben gewend om ’s nachts wilde dieren te zien in het gebied.

Ik was naar de top van de berg gereden en was net aan het hek van mijn laatste buur voorbij gegaan. Toen ik dichtbij de grens kwam waar mijn land begint, pikten mijn koplampen een enorme uil op die in het midden van de weg stond. Ik reed er direct op af maar hij ging niet aan de kant. Hij bleef gewoon staan, duidelijk gebiologeerd door mijn koplampen. Zijn kop stond gelijk aan de bovenkant van het spatbord, dus ik kon hem nogal duidelijk zien met zijn enorme niet knipperende ogen. Ik toeterde en kwam er dichterbij. Ik wilde hem geen pijn doen, alleen dat hij van het pad afging. Toen draaide hij zich om en vloog heel laag over de grond met een brede vleugelslag, En hij ging net buiten het bereik van mijn koplampen wat omhoog, en hij daalde weer. Opnieuw kwam ik er dichterbij en hij wilde niet weggaan totdat ik er recht voor stond. Toen vloog hij weer een kort stukje, landde en draaide zijn gezicht naar de auto. Dit ging de hele tijd door tot aan mijn hek. Hij stopte op diverse plekken voor mijn auto en keek dan niet knipperend naar me. Het kostte iedere keer een paar seconden voordat hij opvloog. Ik lachte want het was heel erg bijzonder. Ik was er niet bang voor. Ik bleef met hem praten, vroeg hem om alsjeblieft aan de kant te gaan want ik wilde hem niet overrijden. Dat had ik al een paar keer kunnen doen omdat hij niet aan de kant wilde gaan totdat ik er recht voor stond  en toeterde. Dit liet me heel erg langzaam gaan omdat hij stopte, dan laag over de grond een stukje verder vloog en opnieuw landde. Ten slotte vloog hij naar de andere kant van de ingang naar mijn oprit en stond daar gewoon toen ik daarin draaide.

Ik beschreef aan mijn schoonzoon dat vreemde gedrag, en hij vond dat dit ongewoon was omdat uilen zich niet zo gedragen. Hij zet vallen en jaagt en is bekend met de dieren in onze bossen. Hij zei ook dat het klonk of het om een hele grote uil ging.

Later toen het subject met die film herinneringen kwam, specifiek die over uilen ging, dacht ik dat dit amusant was. Ik dacht niet dat dit een van die soort was omdat ik helemaal niet bang was, alleen geamuseerd. En ook wist ik dat er zeker geen missende tijd was, want ik checkte de klokken toen ik thuis kwam en ik bleef nog een tijdje daarna op.

Jaren later, in oktober 1996, kwam het geval naar me terugstormen met een zweempje bezorgdheid. Ik had net een lezingen reeks door Scotland gegeven en in Noord Engeland. En ik had een paar dagen de luxe om geen afspraken te hebben voordat ik naar Dorset ging in het zuiden van Engeland om op een conferentie te spreken. Mijn idee van ontspanning is waarschijnlijk niet wat een gemiddeld mens wil doen. Ik ging met mijn pauze tijd naar het Natuur Museum in Londen. Ik bezocht allerlei dieren tot en met een reuze constructie van een dinosaurus. Maar in de vogel ruimte werd ik overrompeld. In een ruimte waren alle soorten uilen neergezet. Wat me schokte en rillingen over mijn rug liet gaan was dat geen van hen zo groot was als die ene die ik op die verlaten  landweg had gezien. Geen van deze kon over het hoge spatbord van mijn auto hebben gekeken  Toen ik in verwondering en perplex naar hen staarde, stroomden vragen in mijn hoofd.  Wat had ik die nacht echt gezien op die weg?  Had ik een gelijksoortige beleving als degenen die ik onderzocht? Gebeurde er nog iets anders in die nacht? In die tijd had ik dat nooit gedacht en zag ik het als een curieusheid.

Maar nu ik weet dat er iets anders gebeurde was het een zachte en makkelijke voorbereiding voor het werk dat ik ging doen en daar moest zeker geen vrees voor worden opgevat. Ik zeg niet dat dit een voorbeeld was van contact met alien wezens. Ik zeg alleen dat het  geheimzinnig leek op de gevallen die ik sedertdien heb onderzocht. Als niets anders roept dit vragen in mijn geest op. Ergens anders in dit boek zeggen ze dat het kan gebeuren in een oogwenk als ze eenmaal je aandacht hebben gevangen. Het is vreemd hoe veel dingen ons gebeuren zonder dat we dat bewust weten.

Even over de dertig was Valerie, een vrouwelijke kapper in een klein stadje dichtbij. Ik ging naar haar huis op haar vrije dag en vroeg haar de ervaring te herhalen voor de taperecorder. Het gebeurde rond 1975 toen ze woonde in de buitenwijken van Fort Smith, Arkansas in het centrale westen van de staat. Enkele vrienden hadden haar bezocht en ongeveer twee uur in de ochtend waren de meesten vertrokken. Er was alleen een meisje nog over die Val moest terugrijden naar haar appartement in de stad. Ze reed met het meisje door wat zijstraten en ging naar de snelweg, toen ze voor het eerst het vreemde object zag. Het was een groot lichtend, wit, gloeiend ding, groter dan de Maan. Val stopte aan de kant van de straat zodat zij er naar konden kijken. Ze waren niet zover van een legerbasis en ze dachten dat het iets met militaire nacht-manoeuvres te maken had. Het had een parapluachtige vorm en ze dachten dat het misschien een parachute was, maar spoedig werd duidelijk dat het niet zo normaal was. Toen ze er naar keken schoot het plotseling naar hen toe en zweefde boven de auto. Bang geworden, zette Val de auto in de achteruitstand, draaide om en reed naar de stad. Toen ze de snelweg bereikte bewoog het witte, gloeiende object mee en bleef aan de passagierskant op gelijke snelheid met hen. Het had toen niet dezelfde vorm. Het scheen te veranderen, maar bleef wel heel wit, een lichtend, gloeiend licht. Ze reed harder, vastbesloten om zo snel mogelijk de stad te bereiken. Toen merkte ze een vreemd fenomeen op. Er was geen verkeer op welke weg ook en er waren geen lichten. De ongewone situatie ging verder toen ze van de snelweg afging en de stad binnenkwam. Toen zag ze dat de lichten uitgingen, een voor een, als ze hen naderde en toch kon ze nog zien hoe ze reed. Niets bewoog zich, gras noch bladeren langs de weg. Er was alleen een spookachtige stilte. Ze zagen geen honden, geen katten, geen andere auto’s, geen mensen. Geen lichten in de huizen. Het was alsof zij de enige mensen op de wereld waren, een vreemd gevoel van “schemerzone”. Ze beschreef het alsof ze in een vacuüm zaten, geen geluid, geen beweging, niets. De straatverlichting was uit in het gebied waar ze doorheen gingen, maar toch was er een zacht stralend licht dat ergens van boven hen kwam. Ze waren vastbesloten om naar een plek, ergens, heen te gaan waar mensen zouden zijn. ze gingen naar een groot winkelcentrum waar een nachtrestaurant was. Het object zweefde toen boven het centrum. Toen ze bij het restaurant waren zagen ze dat er geen teken van leven was, alhoewel dit 24 uren per dag open was. Er waren geen lichten aan en nergens mensen. Toen ze verder reden zagen ze geen auto’s of andere mensen. Zelfs als het zo laat was, was er altijd nog iemand in de straten van de stad.
Uit wanhoop besloten ze om naar het kantoor van een vriend te gaan in de stad. Hij werkte laat ’s nachts en ze wisten dat hij daar zou zijn. Toen zij het bureau binnengingen werd hun wereld weer normaal.  Ze vertelden hem niet de reden waarom ze bij hem waren gestopt en ze bleven er gewoon even op bezoek. Val nam haar vriendin toen mee naar haar appartement.

Toen zij naar de snelweg ging om naar huis terug te gaan verscheen het ding weer, bijna alsof het op haar had gewacht. Alles was normaal in de tijd dat ze op dat kantoor waren en toen ze naar het appartement gingen. Maar nu was het licht er opnieuw en nam haar tempo weer aan, aan de kant van de bestuurder. Toen ze haastig thuis aankwam en haar oprit inreed, snelde het object rap weg en verdween in de nachtelijke hemel. Val zei dat het zo snel verdween in het begin, en de manier waarop het wegging, het scheen echt iets door iets gecontroleerd/bestuurd te zijn.

Na het gesprek met haar, besloten we een hypnose sessie te doen om meer details te vinden over dat incident. Ze begon zich onmiddellijk details te herinneren, de naam van het meisje, dat ze zich bewust niet kon herinneren, de juiste tijd waarop ze het huis verlieten, het jaar en het ontstaan van haar auto en het feit dat ze het vervelend vond om het meisje naar huis te brengen, zo laat nog. Ze ademde merkbaar sneller en was opgewonden toen ze weer  vertelde van de eerste sighting van het object en de hysterische tocht naar de stad. Ze zei tegen haar vriendin: “Dit is idioot, om zo hard te rijden. Als hij ons wil dan kan ie ons krijgen.” Ze probeerde naar de stad te komen waar andere mensen zouden zijn, zodat ze getuigen kon hebben. Haar beschrijving van de gebeurtenissen zat heel dichtbij haar bewuste herinneringen.

Valerie: We weten dat als we bij Fort Smith kunnen komen dat er dan iemand is. Er is altijd een patrouilleauto bij het shoppingcentrum. Er zijn altijd mensen aan het eten bij Sambo’s. We moeten daar in ieder geval naar toe. Het is echt raar. Er beweegt zich niets. Er zijn geen eens auto’s. Er zijn geen dieren. Er is niks. Dat is eng. Het voelt alsof we in een timewarp (tijdskromming)  zitten, net als in een schemergebied. Maar de straatlampen… Het lijkt wel dat er straatlampen vóór ons zijn… maar er zijn geen straatlampen als we daar komen. Het lijkt dat er iets met de elektriciteit is gebeurd. We gaan naar het winkelcentrum en dat is recht daar voor die gebouwen. Ik wil nog denken dat het de maan is, maar het is wel een vreemde maan. Die kan het niet zijn, want het verandert van vorm.

Dolores: In welke vorm veranderde het?

V: Dat kan ik je niet precies vertellen. Het was niet genoeg rond om op de maan te lijken. Het was meer langwerpig, maar het had geen scherpe omtrekken. Het gloeide en was wit… en in Sambo’s, … daar zit niemand.

D: Kun je de motor van de auto horen?

V: Nee. We kunnen niks horen. Ik denk dat onze harten zo hard bonken. (lacht)

Bij het ontwaken zei ze dat ze echt haar hart sneller voelde kloppen, alsof ze het weer opnieuw beleefde, met alle fysieke symptomen.

V: Alles behalve wij lijkt in een tijdskromming te zitten. De auto werkt normaal. We kunnen elkaar horen. De auto is gewoon een auto. Maar er is geen ander geluid. Het is heel stil. Dat is gewoon heel erg vreemd.

Ze zagen geen een andere auto of teken van leven, de hele weg door. Toen ze besloten om haar het kantoor van haar vriend te gaan en de straat indraaiden die daar naartoe ging, werd alles opeens normaal. Er waren lichten aan zoals dat moest zijn. In het kantoor waren ze geneigd om haar vriend dat gekke verhaal te vertellen, maar het leek toen zo absurd, omdat  alles er normaal was.

Nadat zij het meisje bij haar appartement had afgezet en weer naar de highway afdraaide om terug naar haar huis te gaan, keerde het object terug en ook de schemerzone kwam weer terug. Opnieuw geen geluiden, geen auto’s, geen lichten en geen mensen, alhoewel alles op dat kantoor normaal was geweest.

V: Ik moet naar huis rijden. Dus … doe ik dat. En ik heb nog steeds dat licht dat met me mee rijdt. Het schijnt niet slecht te voelen, maar het maakt me wel bang. Het is een raar ding dat er gebeurt. …ik liet Glinda beloven dat ze dit aan niemand vertelt. Ik wilde ze niet laten geloven dat ik gek was. Ik wilde niet worden opgesloten. Ik liet haar beloven dat ze niemand dit vertelde…  ik ging naar huis en toen ik mijn inrit opreed keek ik naar het licht. En het ging gewoon “whoosh” weg van me, zo snel als het de eerste keer was gekomen. En uit het zicht.

Het grootste deel van haar herinneringen onder hypnose waren hetzelfde als haar bewuste herinneringen. Ik kende de enige manier waarop ik meer informatie zou krijgen, tegen haar onderbewuste te spreken. Ik vroeg toen wat er gebeurde in de tijd dat ze reed en die vreemde sensatie had van geen lichten of beweging.

Valerie’s onderbewuste geeft antwoord (in de derde persoon spreekt zij nu over haar eigen lichaam/ego):  Het onderzoek. Het was een observatie van deze entiteit. Zij werd de hele reis al geobserveerd. De trip gebeurde echt. Maar het schip observeerde en pikte energiepatronen en testen op, terwijl ze haar auto bestuurde.

Dolores: Hoe wordt dat gedaan?

V: Oh, dat is niet moeilijk.

D: Werd ze fysiek meegenomen?

V: Nee. De apparatuur is technisch heel ontwikkeld en verreikend. In feite, gebeurt dit vaak, dat testen of een observatie worden gedaan zonder dat het fysieke voertuig wordt verwijderd.

D: Wat is de bedoeling van zo’n onderzoek?

V: Dat is alleen informatief. Het is niet slecht.

D: Waarom voelde zij zich in een tijdskromming (timewarp)

V: Ze zat in een timewarp.

D: Kun je daar specifieker over zijn?

V: De energie en de elektriciteit waren deel van de overdracht van het patroon, en beïnvloedde haar waarneming van het patroon. Beïnvloedde haar waarneming, van haar omgeving, alsof de tijd stilstond.

D: Maar toch voelde ze dat ze echt reed.

V: En dat deed ze.

D: En zij dacht dat ze zich bewust was van haar omgeving.

V: Ja. Maar je weet nu dat meer dingen op meer dan een niveau gebeuren, Dolores. En dat veel dingen tegelijkertijd kunnen gebeuren. Jij weet dat.

D: Ik word me daar meer en meer van bewust.

V: En dit is gewoon nog een voorbeeld van een tegelijkertijd gebeuren.

D: Ik ben nieuwsgierig over het feit dat er geen lichten aan waren en geen auto’s of iets. Bedoel je dat de tijd letterlijk stopte buiten,  in haar onmiddellijke omgeving?

V: Ja, maar het belemmerde de rest van de wereld niet. De elektriciteit/power die voorafging aan deze gebeurtenissen stop-gapped (vulden het gat op) gewoon de gebeurtenissen op het directe pad. Begrip je dat?

D: Ik probeer het.  Alsof alles was bevroren?

V: Ja, maar het was zo tijdelijk dat het niets beïnvloedde.

D: Dus er werden helemaal geen levens van andere mensen beïnvloed?

V: Juist.

D: En er waren echt geen lichten?

V: Ja. Er waren echt even geen lichten.

D: En dit werd dus veroorzaakt door energie?

V: Ja, dat is correct.

D: Zouden anderen hebben gemerkt dat er geen lichten waren?

V: Nee. Dit patroon, deze observatie gebeurde alleen bij deze ene. En haar vriend.

D: Dus als er iemand daarbuiten was en er naar keek, dan zou voor hen het leven als normaal zijn doorgegaan?

V: Het element tijd was dat er niemand was aan de buitenkant en naar binnen keek.

D: Bedoel je dat er niemand was?

V: Er was niets. Het was zo’n moment, zo’n flitsend moment, dat het was alsof er niks was.

D: Dus op dat moment was er niemand anders betrokken bij dit scenario?

V: Dat is juist.

D: Dus was de tijd verdicht? (Ja) Dus eigenlijk ging er minder tijd voorbij dan zij dacht. (Ja.) Dus, in plaats van een tijdsgat was er een tijdsverdichting.

V: Ja. Voor haar leek het alsof het een lange tijd doorging, maar toch was dat niet zo.

D: En op dat ogenblik wat werd er toen doorgezonden?

V: Een observatie van patronen van zielen herinnering. Licht werd uitgezonden. Condities van concepten. Gedachteprocessen. Conditionering. Wat de menselijke conditionering is, in termen van hun  vermogen om te ontvangen en uit te zenden. En het conflict van de patronenserie in het bewuste denken door conditionering en training. En de werkelijkheid van wie deze wezens zijn. Begrijp je dat?

D: Was er een uitwisseling van informatie, twee kanten uit?

V: Er was een uitwisseling van begrijpen van een van de dingen waar ze duidelijk over is geweest, maar alhoewel het zelfs zeer beangstigend was, het was een geweldige zegening. Het was eigenlijk een geschenk, zo te zeggen. Het was een erkenning van meer dan die de concepten van de gemeenschap had toegestaan.  En de erkenning van een groter leven. En meer dan,  is.

D: Was er ook een tussenspel met de vriendin? Ik bedoel, gebeurde dit bij beide mensen?

V: Het is moeilijk te zeggen wat deze kleine aanraking voor die andere ene deed. Ik kan directer spreken over deze ene. Duidelijk had de observatie niet te maken met het voertuig maar voor die ene bij haar ook. Dat zou alleen maar redelijk zijn. Anders zou zij alleen geweest zijn. Dus was het een analogie (een overeenstemming), en een bijeenkomen van informatie.

D: Maar was er ook een uitwisseling? Met andere woorden, werd de wezens ook informatie toegezonden?

V: Ja, op een dieper niveau. Niet op een bewust niveau.

D: Maar er werd hen geen schade berokkend?

V: Oh, nee. Oh nee. Het is niet schadelijk.

D: Dat is wat sommige mensen geloven dat het wel schadelijk is.

V: Ja, maar die mensen zijn in een droomstatus verloren. Ze zitten in een warboel, in een  knoeiboel, op veel manieren.

D: Well, kun je me wat vertellen over het schip, of over de wezens die deze informatie verzamelden?

V: Nee. Ik kan je zeggen dat zij goed(aardig) waren. En dat licht dat gloeide, het was een vertegenwoordiging van dat licht dat gloeide. 

D: En de informatie die naar haar gezonden werd, was voor eigen gebruik in haar leven?

V: Ja. Er kwam een innerlijk weten daarover, wat haar eigenlijk verwarde door haar angst.

D: Maar het is alleen maar menselijk om bang te zijn voor iets wat we niet begrijpen?

V: Ja, maar zij wil graag moedig zijn.

D: Was er een specifieke reden dat zij er alleen werd uitgehaald, of was ze alleen gewoon  op de juiste plek?

V: Veel lichte mensen worden, als dat licht wordt doorgezonden, opgepikt, opgestraald. Deze zielen worden verbonden met hun broeders, hun zusters, met andere wezens van God, zelfs voordat hun bewustzijn is ontwaakt.

D: Dus het was niet omdat ze gewoon daar was. Er zat meer een plan achter.

V: Er is altijd een plan.

D: Ik heb met enkele mensen gewerkt die ervaringen hadden sedert hun jeugd.

V: En was het bij hen dan zo dat ze daar gewoon waren?

D: Nee, niet in hun geval.

V: Denk je dat dan van iemand?

D: Ik weet het niet. Ik probeer dit uit te vinden. Maar blijkbaar was het goed. Het was ten gunste van haar.

V: Het was ten gunste van haar. Alles heeft te maken met hoe we het gebruiken en wat we er mee doen.

D: En het was goed dat zij ook informatie uitzond die zij waarschijnlijk konden gebruiken voor hun begrip?

V: Oh, ja. Hun begrijpen gaat veel meer buiten dat. Er is al veel informatie in deze ene gekomen. Maar informatie wordt meestal aangeraakt vanuit een ander weten.

D: Ik ben over iets bekommerd. Ik schijn alleen contacten met ervaringen te hebben gehad van positieve belevenissen. Maar ik heb van anderen gehoord dat ze wel negatieve ervaringen hadden. Is dat omdat er ook negatieve wezens zijn?

V: Ik heb die mening niet. Ik ben van mening dat de reden dat zij zelf bewolkt zijn met negatieve ideeën en verhalen, en dat het uit dat bewustzijn komt dat die verhalen brengt. Dat die zo gekleurd zijn door hun hele eigen schepping.

D: Denk je dan dat vrees en gelijkaardige emoties hun waarneming hebben gekleurd?

V: Natuurlijk. Vrees is het enige – en de lijst die nog onder vrees zit – die schept wat duister is, wat negatief is, en dat is minder dan liefde en leven, en God.

D: Denk jij dat ze eigenlijk ervaringen hadden, maar dat hun bewuste denken dit als negatief zagen?

V: IK denk dat dit mogelijk is. Maar dan, ik ben niet al-wetend.

D: Dan zal er ook de vraag gesteld worde:  als het bewuste denken voor de gek gehouden wordt door het denken dat het een negatieve ervaring is, kan het dan ook voor de gek gehouden worden door te denken dat het een positieve ervaring is?

V: Nee. Het kan niet voor de gek gehouden worden door het denken dat het een positieve ervaring is. Zie je, er is een verschil hier. Dat wat wij denken dat positief is, nemen we waar als goed, we nemen dit waar als God. Dat wat wij waarnemen als negatief is de illusie. De droom status. Dus, als we het waarnemen als positief, als goed, als God, dan zijn onze waarnemingen correct. Als we het waarnemen als negatief, dan kan het negatief geweest zijn, maar alleen op de manier waarop dit is uitgedraaid. De manier waarop het is waargenomen en gebruikt. Een gebrek aan begrip. Begrijp je dat?

D: Ja. Dit is de manier zoals ik het geloof/denk. Behalve dat sommige mensen denken dat hen schade werd toegebracht door deze wezens.

V: Er zijn enkele mensen die geloven dat hen schade werd toegebracht door de andere wezens en door hun buurman, hun vriend, en toch is dit hun eigen waarneming. We moeten begrijpen en naar een plek van weten gaan waar alles goed is. En dat als wij dit waarnemen vanuit angst, het dan niets anders kan zijn dan negatief. Vrees kleurt en ontkleurt. Ik kan je alleen maar vertellen wat mijn diepste ziel zegt, als we vanuit angst reageren, zal het negatief zijn.

D: Misschien is dat waarom ik alleen betrokken was bij positieve ervaringen.

V: Ik denk dat jij goed bent uitgekozen.

D: Mij is ook verteld van genetische experimenten en genetisch manipuleren. En dat sommige resultaten niet menselijk lijken te zijn.

V: Ik denk dat genetische experimenten gebeuren op deze planeet, maar dit gebeurt met de mensheid. De mens stapt buiten zijn spiritualiteit.

D: Dat is een interessant concept. Je bedoelt dat er mensen zijn op Aarde die langs die lijnen experimenteren?

V: Ja, maar dat zal niet verder mogen doorgaan. De informatie die ik heb is dat er inderdaad wezens van andere planeten op dit Aardeplan zijn, om de mensheid te dienen. Die zijn op veel manieren verder ontwikkeld, dan de mensheid. De mens is een co-creator met God, de Schepper. En in zijn schepping kan hij alles scheppen dat zijn denken hem toestaat. En dat wordt geschapen uit liefde of uit vrees. Dat komt uit een andere plek, een andere planeet, onze broeders en zusters komen uit liefde. Uit liefde voor de mensheid, voor deze planeet Aarde en voor het universum zelf. Ze komen in een tijd van onze nood/behoefte. Ze komen op een tijd van onze ontwaking.

Val’s onderbewustzijn zei dat ze nooit een feitelijke stoffelijke ontmoeting had met het toestel of de wezens. Het enige contact was deze uitwisseling van informatie.

Toen Val ontwaakte herinnerde zij zich het eerste deel omdat het een zeer echte herleving was van het incident. Maar ze had geen herinnering van het laatste deel, de conversatie met haar onderbewustzijn. Ze luisterde naar dat deel van de tape en was verrast door wat zij gezegd had. Dit is heel typisch. Als het onderbewustzijn informatie geeft, zal het subject het zich niet herinneren. Het klinkt altijd alsof er een andere entiteit spreekt en het wijst altijd op het lichaam in de derde persoon (hij of zij), in plaats van op ik. Dit is altijd afstandelijk en kan dus analytisch en objectief zijn. 

Vertaling: Winny